Johnny Dowd (US) + (support by) Hecla

“Check deze man als je durft.” Zo luidde de laatste regel van een profiel getiteld “Johnny Dowd Slithers Onto Music Scene” in 1999. Dat geeft je een aardig idee van hoe de muziek van Johnny Dowd werkt – “glijden” en “durven” zijn de sleutelwoorden. Johnny doet beide. In de traditie van Waits of Bukowski sluipt hij naar plekken die de meesten van ons zich niet voorstellen of zien. Het kunnen steegjes zijn, veranda’s of gewoon een bar in de straat, maar waar hij ook komt, hij durft te zingen wat hij ziet. Durf jij te luisteren?

Dowd roept personages op met ongezoutenheid en oog voor veelzeggende details – een echte songsmid van een schrijver. Misschien komt dat omdat hij pas na veertig jaar hard leven zich op artistiek terrein begon te wagen.  Zelfs op die leeftijd wilde ik nooit een liedjesschrijver worden,” zegt hij. Maar toen het rond 1988 een kwestie van zwemmen of verzuipen werd, dook hij in het diepe. “Ik zat in een Memphis/Texas swamp blues band,” zegt hij, “maar toen stopte de zanger. Hij was de enige die muzikaal genoeg was om een nummer van een plaat te leren en het ons te laten horen. Ik wist niet hoe ik dat moest doen! Dus ik zei: ‘Fuck it’ en begon liedjes te schrijven – gewoon zodat we konden spelen.”

De groep die hij voor het eerst leidde werd Neon Baptist, maar in 1995 was Johnny solo gegaan en bracht hij zijn debuutcassette Wrong Side of Memphis uit. Zoals songs als “Murder” en “John Deere” duidelijk maakten, was de rots waarop hij zijn songs bouwde een verloren beeld van het leven in het diepste, donkerste Amerika – zowel tragisch als alledaags. “Ik ben een doorsnee jongen,” zong hij. “I don’t mean anybody harm/I got reckless eyeballs/I got a suicidal heart/I got a robot girlfriend/Rippin’ me apart.” Binnen twee jaar werden de thuisopnames opnieuw gemixt en uitgebracht op de juiste labels, waaronder Munich Records in Nederland, waarmee de zanger jarenlang zou samenwerken. En toen het internationale publiek Johnny leerde kennen, was het duidelijk dat zijn liedjes een gevoelige snaar raakten.

“Een ontroerende man uit Ithaca, New York, begint aan de engste rit van het jaar in dit zelfgemaakte werk van genialiteit,” schreef Chris Morris over Dowds debuut in Billboard. Een jaar later, toen Johnny 50 werd, bracht hij zijn tweede album uit, Pictures from Life’s Other Side. Jon Pareles van de New York Times was een fan en schreef: “Als Willie Nelson in Mr. Hyde zou veranderen, zou hij Johnny Dowd zijn. Backwoods Gothic verhalen over liefde, dood en een perverse God arriveren met een twang en een junkyard clatter, reikend naar lachsalvo’s die ongemakkelijk worden.”

Johnny bracht zijn jeugd door in een klein stadje in Oklahoma of Memphis voordat hij zijn eigen weg ging. Hij ging in het leger, woonde in Californië en vestigde zich in de jaren zeventig in Ithaca, waar hij tot op de dag van vandaag woont, met zijn twang nog intact. Bovendien draagt hij de Mid-South van zijn jeugd in zich. Het weerklinkt in Johnny’s stem als de geest van William Burroughs die door een leeg huis kraakt. Vanaf zijn eerste cassette-uitgave kwam Johnny’s stem helemaal tot leven. En sindsdien is hij critici en luisteraars blijven fascineren met zijn minimalistische meesterwerken, elk donker tafereel weergegeven in behendige pen- en plectrumbewegingen. Maar terwijl veel van zijn debuut solo op elektrische of akoestische gitaar werd gespeeld, bevatten sommige nummers een verleidelijke mix van mandoline, percussie, melodica en beklijvende achtergrondzang. Dat was een voorbode van de fantasierijke arrangementen die Johnny’s volgende albums zouden kleuren.

In 1999 ging Dowd voor het eerst op tournee door de VS en Europa. In 2000 werd er een Nederlandse tv-documentaire over Dowd opgenomen en begin 2001 zette de New York Times hem in de spotlights als een van de vier “Countryzangers die nog steeds een countryhart hebben”. Hij bleef elk jaar een plaat uitbrengen terwijl hij zowel door de VS als Europa tourde en maakte zijn grote filmdebuut in Jim White’s “Searching for the Wrong-Eyed Jesus”. Titels van platen als The Pawnbroker’s Wife, Cemetery Shoes of A Drunkard’s Tale leken de verhalen binnenin te suggereren. Op het album Cruel Words uit 2006 speelde Sherwood-Caso achtergrondvocalen en The Mekons’ Sally Timms en Jon Langford, met wie Johnny toerde, mee op “Drunk”. Het album won het jaar daarop de Independent Music Award voor Best Alternative Country Album. “Er is geen betere band”, zei Johnny destijds over The Mekons. Hij werkt samen met vele alt-Americana grootheden en droeg in 2021 bij aan de release van “The Wanderer – A Tribute To Jackie Leven”.

Hij heeft vaak een schare fans gevonden onder punkrockers, hoewel de muziek die zijn woorden ondersteunt kan variëren van country tot jazz tot blues en nog veel meer. Dat is een deel van de charme: elk nummer bouwt een eigen wereld op, met zijn soulvolle, wrange stem als middelpunt. En die wereldopbouw is het meest compleet op Is Heaven Real? (How Would I Know?), zijn 19e studioalbum. Naast zijn oude bandleden, drummer Jif Dowd (zijn zus) en gitarist Mike Edmondson, rekruteerde Dowd een heleboel muzikanten uit Memphis, waaronder het begaafde koppel Will Sexton (die co-produceerde en gitaar speelde) en Amy LaVere (op bas en zang), naast vele anderen. Het was een manier om alles terug te brengen naar Johnny’s jeugd in het Zuiden, maar ook naar de aangrijpende soul en R&B die hem in die jaren in de ban hielden. Met een hoes ontworpen door Jon Langford is dit zijn beste werk tot nu toe.

“Ik heb altijd een aantal goede bands gehad,” zegt Johnny vandaag. “Maar het soort band dat ik in Memphis had voor dit album, klinkend als iets van Stax/Volt platen? Dat is het materiaal waarmee ik ben opgegroeid, maar ik heb nooit in die context opgenomen. Dus het was als, ‘Oké…Dit is het!'”

In Djingel Djangel komt deze heel bijzondere artiest zijn nieuwste album “Is heaven real? (How would I know?)” voorstellen, vergezeld van nog 2 top muzikanten.

HECLA (solo) BIO

Hecla is het nieuwe project van singer-songwriter Kristof Van den Bergh.  Hij maakt nummers die in de eerste plaats vanuit tekst vertrekken, met veel ruimte voor symboliek, metaforen en interpretaties.  Zijn woorden worden soms zachtjes gedragen door sober gitaarspel en soms kracht bijgezet door meer dynamisch gitaarwerk.
Hecla bracht intussen drie live video’s uit.  Het eerste, ‘Sleep of Apples’, was een vertaling van een gedicht van Federico Garcia Lorca, waarover Luminous Dash het volgende zei: ”Hecla’s vertellende manier van zingen en zijn gitaarspel die herinneringen oproepen aan Leonard Cohen ten tijde van zijn legendarische eerste plaat, hebben een behoorlijk hypnotiserend effect op de luisteraar.”

Ons doet Hecla heel erg denken aan Jason Molina.

Tickets: 12€ in vvk, 15€ aan de dagkassa