Kassi Valazza (US) + (support) Steve Leon & Mila Francis

Kassi Vallaza (US)

Er groeit een cult-achtige fascinatie rond Kassi Valazza na de zelf uitgebrachte debuutplaat Dear Dead Days uit 2019 en haar verrassings-EP Highway Sounds uit 2022. Ze staat vierkant in de voorhoede van nieuwe Amerikaanse songwriters die het geluid van countrymuziek versterken en verbreden terwijl ze toert met gevierde acts als Melissa Carper en Riddy Arman. De geboren Zuidwesterse woont in Portland, een broeinest van songwriters die albums produceren die zowel de fakkel dragen als de boog van de Amerikaanse rootsmuziek buigen, waar ze onlangs tekende bij Fluff & Gravy Records – een label dat bekend staat om de lancering van Anna Tivel en Margo Cilker.

Valazza’s aankomende nieuwe album Kassi Valazza Knows Nothing is een betoverende verzameling songs die bungelen als beschermende magische talismannen, die dromen en glinsterend licht vangen. Ze hypnotiseert luisteraars met een stevige, maar zachte stem en schilderachtige songwriting doordrenkt met een onafhankelijke geest. Hoewel haar muziek de neef is van de Britse folk en doet denken aan grootheden als Sandy Denny (Fairport Convention) en Karen Dalton, snijdt een Zuidwest-Amerikaanse inslag zich als een ravijn door deze plechtige, zoet gezongen melodieën.

Op de komende 10 nummers verschijnen multi-instrumentalisten van Portland’s TK & the Holy Know-Nothings in verschillende rollen als Valazza’s begeleidingsband: Taylor Kingman (gitaren, bas, zang), Jay Cobb Anderson (harmonica, gitaren, pedal steel, bas), Lewi Longmire (pedal steel, piano, bas, trompet), Sydney Nash (orgel, Farfisa, cornet, Wurlitzer), en Tyler Thompson (drums). De wervelende psychedelica van de groep combineert met Valazza’s krachtige en gracieuze vocale poëzie tot een uniek geluid dat de luisteraar overspoelt als een vloedgolf, zwaar en zonder waarschuwing.

Albumopener “Room In The City” introduceert Valazza’s eenzame, maar nooit eenzame wereld met scherpe harmonica en wervelend orgel. Ze bezingt het verlangen van een toerende muzikant naar huis en een verre geliefde, met lyrische beelden van open luchten, fluitende winden en sepia-getinte rotsformaties: “Dacht je dat ik me hier eenzaam zou voelen? / If I said I thought so too it’d be a lie / When I talk to you it’s hard to be withholding / And I was born to chase this blue out of my eyes. / In de stilte, vraag ik me vaak af over je ademhaling / Ik sta op en val op zijn ritme laat in de nacht / Klei canyons veranderen in gips in mijn verdriet / En ons plafond haalt de lucht in.”

Valazza gebruikt de fysieke wereld om haar heen om metaforen van de ziel te schilderen en voert ons mee door haar geest en hart, altijd de moeiteloze verteller. “Watching Planes Go By” vertelt een waarschuwend verhaal over de gevaren van stilstaan in het leven en het accepteren van je eigen lot. Het nummer zet een merkwaardige en kosmische sfeer van psychedelische folk-rock neer terwijl Valazza nadenkt over de moeilijkheden om verder te gaan: “Autumn leaves turn to yellow / and green turns to jealousy / Watching days go by.”

Op “Corners” danst de vingervlugge akoestische gitaar met een stevige bas en een twinkelende piano, terwijl de telecaster en een zacht achtergrondkoor achter Valazza aan stromen als een stroom door een eenzaam uitzicht. “The clouds move slow than they ever seemed to / Still, they find a way to pass me by,” zingt ze in haar luchtige klaagzang over het verlangen dat gepaard gaat met een ongezonde liefde, “My friends, though, they wonder what I’m used to / To love a man who never treats me right.”

“Smile” opent met een bekende telecaster honky-tonk squawk en een half-time drafje, maar Valazza zingt in eerbied voor traditionele bar-room verhalen. Die van haar gaat over acceptatie als liefde niet genoeg is, over tevreden zijn dat je iemand überhaupt hebt ontmoet, en alleen een afscheidsbriefje als herinnering houden. “Ik denk dat ik het licht aan had kunnen laten / Of wakker had kunnen blijven om je thuis te zien / Maar goede bedoelingen blijven onopgemerkt / En het gaat me beter af in mijn eentje.” In haar zorgvuldige handen wordt het typische liefdes-en-verliesverhaal een ode aan zelfrealisatie en het bevrijdende gevoel van het alleen gaan.

Als haar reis afloopt naar “Welcome Song” — het laatste Valazza-origineel van het album dat voorafgaat aan een perfecte afsluitende cover van Michael Hurley’s “Wildegeeses” — duwt en trekt de spanning van haar bijna behind-the-beat band de luisteraar mee in een wervelwind van stream-of-consciousness lyriek. Het openingsvers, “As I was laying on my floor / Hiding dreams from the t.v. / I heard a knocking at my door / While my eyes faked sleeping,” schetst een vlekkeloos mentaal beeld van zowel de fysieke omgeving van de verteller als wat ze op dat moment voelt en denkt. Het is duidelijk dat elke regel die Valazza schrijft extreem zwaar is, elk eenvoudig woord is zorgvuldig gekozen en met opzet geplaatst.

Kassi Valazza Knows Nothing vangt de romantiek van country crooners met de intuïtie van een realistische dichter. Valazza verkent thema’s als liefde en verlangen door middel van metaforen uit de natuurlijke wereld, en slaagt erin recht naar de kern van de menselijke ervaring te gaan. Haar heldere songs zitten vol met heerlijk lome personages die rondspoken in de hallucinante soundscapes die haar band creëert.

Wat ons betreft zit Kassi ergens tussen de jonge Joni Mitchel, Emmylou Harris en Karen Dalton.

Voor de liefhebbers van zoetgevooisde vrouwenstemmen en prachtige (alt)country melodieën, eentje om met stip in je agenda te noteren.

Steve Leon & Mila Francis

Tickets: 10€ vvk/12€ kassa

Organisatie: vzw Foenkel